Yoruldum... Bitâp düştüm... Mecalim kalmadı.
Günlerdir sesini duyamamanın verdiği acıdan mıdır bilmiyorum sadece siktir olup gitmek istiyorum bu diyardan.
Kimsenin bilmediği, bilse de beni bulamayacağı diyarlara göç etmek istiyorum. Bir lokma bir hırka şiarında kendime yep yeni bir hayat kurmak geçiyor bazen içimden sonra sensiz ne yaparımlar geliyor aklıma kımıldayamıyorum bile.
Çok canım acıyor İkbal.. Bıktım usandım artık it yerine bile konulmamaktan.. Bıktım usandım her gün senden fırçalar yemekten.. Bıktım usandım beni elinin tersiyle itmelerinden...
Bıktım İkbal... Sana aşkım diye açtığım telefonun Ne var sözü ile al aşağı edilmesinden bıktım...
Bıktım İkbal seninle, sana dair, senin üstüne kurduğum düşlerin tarafından dar ağaçlarına çekilmesinden bıktım...
Bıktım İkbal sana kabaran yüreğime hançerler sokup söndürmenden bıktım...
Bıktım İkbal bir gün iyi bin gün kötü olmaktan...
Aşk acısını anlarım... Seversin kavuşamazsın anlarım... Platonik sevdalara gark olur karşılıksız yarım kalırsın anlarım... Sevdiğini başkasına verirler anlarım... Sevdiğin ben seni sevmiyorum der anlarım.
Ama sen beni sevdiğini söyleyip, ben sana çılgınlar gibi aşıkken bu acıyı anlayamam. Kimse benden anlamamı beklemesin.
Bir lahza sesini duymak ilaç gibi gelecekken, yaralı parmağa işemeyen biri gibi davranıyorsun. Günlerdir iyi misin, kötü müsün bilmiyorum. Bir sıkıntın var ne olduğunu bilmiyorum.
Korkuyorum İkbal... sensizlikte karanlıklar içinde kalacağımdan korkuyorum...
Korkuyorum İkbal seni kaybetmekten korkuyorum.
Korkuyorum İkbal, yine bana git demenden korkuyorum.
Korkuyorum İkbal, sesini duyamamaktan korkuyorum.
Tenini, nefesini hissedememekten korkuyorum. Bir daha bana sevgilim demeyeceğinden korkuyorum. Bir daha sevdiğim demeyeceğinden korkuyorum.
Korkunun ecele faydası yok...
Bir gün mutlaka aşkım...
07/09/2015
07/09/2015
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder